Alienazio (marxismoa)

^[1]Karl Marxen alienazioaren teoriak langileek beren giza naturarekiko (Gattungswesen-arekiko) jasaten duten besterentzea deskribatzen du beraien klase kondizioak eraginda. Hala, langileak izaera mekanikoa hartzen du, gizatasunetik urrunduz.

Alienazioaren oinarri teorikoa, lanaren emaitza eta langileen arteko zatiketa, esplotazio harremanek sortua eta zapalduek eurek onartua da. Langileen lanaz ekoizten dena berea ez dela sentiaraztea^[2]. Hau da, kapitalismoaren produkzio eraren baitan, da proletalgoak salbuespenik gabe bere bizitza eta etorkizunarekiko erabakimena galtzen duela bere ekintzen jabe ez den heinean: ez da gai ekintza hauen izaera determinatzeko, ez bere harremanak kudeatzeko, ez da ezta bere lan indarraren bidez produzitutako merkantziaren jabe ere. Beraz, langilea funtzio ekonomiko bat betetzen duen subjektu bat bihurtzen da: burgesiaren, produkzio bideen jabegoa duen klasearen, interesei jarraiki existitzen da. Horren ondorioz, azken honek ahalik eta gainbalio gehien xurgatuko dio proletalgoari, kapitalaren akumulazioaren logika segituz.

1844-ko eskuizkribu ekonomiko filosofikoetan, K. Marxek Entfremdung teoria aurkeztu zuen, Ni-aren besterentzea, alegia. Filosofikoki, teoria honen aurrekaria Ludwig Feuerbach-en “La Esencia del Cristianismo” da. Bertan, autoreak naturaz gaindiko jainko batek gizakien berezko natura alienatu duela dio.  Max Stirner-ek Feuerbachen analisia garatu zuen “El único y su propiedad” (1845) liburuan, esaten zuelarik humanitatearen ideia bera eta honen inplikazio filosofikoa zela alienatzailea banakoen ulerkera intelektualerako. “La ideología alemana” (1845) liburuan eman zioten erantzuna honi Friedrich Engels eta Karl Marxek.

1. ↑ (Ingelesez) Marx's theory of alienation. 2019-05-01 (Noiz kontsultatua: 2019-05-20).
2. ↑ Azterketa Marxistak: apunteak. GITE-IPES.